Naar huis

Ontbijten kon vanaf half zeven. Het is kwart voor zeven als ik al een hoop gestommel hoor in het hotel. Voor alle zekerheid ga ik alvast naar de ontbijtzaal en blijkt de hele zaal al vol te zitten. Een hele buslading Nederlanders moet alweer vroeg op pad met de bus. Ik vind nog net een plekje en werk het goede ontbijt snel naar binnen. Ik heb geen zin om in de rij voor het uitchecken te staan. Alles loopt voorspoedig. Het is nog maar een schamele 8 graden als ik wegrij. Oei, dat is even wennen. Zo vroeg afreizen heeft het voordeel van weinig verkeer op de weg. Ik had gedacht in een maandagochtend spits terecht te komen maar dat viel erg mee. Tot aan Nürnberg blijft het rustig. Met zo'n lange rit voor de boeg dwalen de gedachten automatisch af naar de reis welke op z'n einde loopt. Vooraf had ik de reis genoemd "het Roemenië avontuur". Was het een avontuur ? Jazeker, ontzettend veel dingen gezien die totaal nieuw waren, flinke reisafstanden, landen bezocht waar ik nog nooit geweest was en weer een aantal nieuwe mensen ontmoet. Als ik dan aan Roemenië zelf denk, dan denk ik aan een land van contrasten : arm en rijk, modern en vooroorlogs, van zeer drukke verbindingswegen tot verlaten oorden, van geweldig asfalt tot verschrikkelijke wegen of helemaal geen wegen. Land ook van Dacia's. Ik schat dat driekwart van het wagenpark bestaat uit Dacia's, met name de Dacia Logan zie je ontzettend veel. Van het reisgezelschap geeft bijna iedereen aan er nooit meer heen te gaan, men heeft het gezien. Zelf heb ik een ander gevoel en zou zeker nog eens terug willen keren en wat meer de tijd hebben om de lokale bevolking te leren kennen en wat meer van de doorgaande routes af te wijken. We hebben dit een paar keer gedaan en dan beland je echt in een andere wereld. Ondertussen vordert de rit gestaag. Het wordt donkerder en ik stop gelukkig op tijd om het regenpak aan te trekken. Kort daarna gaat het regenen. Ik ben zo'n beetje bij Keulen als het opklaart. Tijd om even een bakkie te doen en het regenpak uit. De zon breekt door en het voelt goed aan. Nog even doorbijten en twee uurtjes later ben ik thuis. Mijn paardje kan weer op stal, hij heeft het goed gedaan. Een schat aan indrukken en ervaringen rijker, 5500 kilometer afgelegd. Ik wordt met open armen ontvangen en de geur van een net gebakken appeltaart doet de rit van 650 km meteen vergeten. Hiermee komt een einde aan het Roemenië avontuur.