Naar Resita in Roemenie

Vanaf het hotel in Hongarije is het zo'n 50 km tot de grens met Roemenië.  De grensovergang doet me denken aan het vroegere ijzeren gordijn. Veel grenswachters,  grote hekwerken en dito zendmasten. Er volgt een paspoortcontrole die eerst door de douane wordt gedaan en 10 meter verder nog eens wordt herhaald door de politie. Even dacht ik dat ze commentaar zouden maken op mijn helmcamera maar ik mocht zonder problemen door. Als je zo Roemenië inrijdt lijkt het alsof je in een andere wereld beland. Om de ene of andere manier doet het meteen armoedig aan terwijl dat in feite in het begin helemaal niet zo is. Als je echter wat verder rijdt en de grensstreek verlaat wordt je weldegelijk geconfronteerd met het grote contrast tussen arm en rijk. Dat valt heel erg op als je Tinca en Siria passeert. Daar zie kolossale bouwwerken, haast paleizen, van de lokale Roma die zogezegd rijk zijn geworden van de handel in goud. Niet veel verder zie je troosteloze bouwvallen en gezinnen met kinderen die in de open lucht op de dorre velden bivakkeren. De kwaliteit van de wegen valt eigenlijk niet tegen. Wel is het continue oppassen geblazen voor loslopende honden en gaten in de weg. Een tussenstop voor de koffie maakt meteen duidelijk hoe goedkoop het hier is. 7 stuks koffie en een cola komt uiteindelijk op een rekening van net geen 5 euro. Later op de dag is het tijd voor de lunch en bij toeval belanden we bij een tankstation waar ook soep geserveerd wordt. We laten het smaken en gaan de laatste 150 km tegemoet. Het wegdek is hier van wisselende kwaliteit. Prachtig asfalt enerzijds en verschrikkelijk slechte en gevaarlijke stukken anderzijds. We komen laat tot de ontdekking dat het in Roemenië een uur later is dan in West Europa en moeten nog flink doorrijden om op tijd aan te kunnen schuiven bij het diner. Het hotel ziet er goed uit, mooie grote kamer en het eten is zeer goed. Nog een paar biertjes en dan naar bedje. Morgen wacht weer een uitdagende rit.