Dag 7

Iedereen is al vroeg in de weer met het bepakken van de motor want vandaag verlaten we het hotel in Puy Saint Vincent. We hebben er 5 dagen prima gebivakkeerd  en nemen afscheid van de eigenaren. Zij moesten hun kindje voor het eerst naar school brengen want 1 September is de dag waarop de scholen weer beginnen. Daarmee komt er ook een einde aan de vakantieperiode en loopt de zomer ook langzaam naar een einde. Met een strak blauwe hemel en lekkere temperatuur vertrekken we tijdig om nog 1 keer over de Galibier te rijden. Zelfs in de volle zon blijft dit een beetje een angstaanjagende beklimming, waarschijnlijk door de smalle wegen aan de top, zonder vangrail en waarbij je er niet aan ontkomt om bij iedere bocht een blik in het ravijn te werpen. Na nog eenmaal te genieten van het fantastische uitzicht op de top dalen we snel af om bij eerstvolgende gelegenheid koffie te gaan drinken. Na een korte verbindi gsroute komen we ergens op de afdaling van de Col du Telegraphe terecht. Een mooie weg brengt ons slingerend verder naar beneden. Het is er wel redelijk druk en hebben last van het lokale vrachtverkeer wat voor het nodige oponthoud zorgt. We rijden het laatste stukje van de Route des Grandes Alpes om vervolgens via provinciale wegen de gang er flink in te zetten. Na een dik halfuur rijden buigen we af en beklimmen we de Col de la Madeleine. De prachtige naam doet vermoeden dat we een mooie berg tegemoet gaan en dat is ook zo. Werkelijk schitterende route omhoog en aan de top op zo'n 2000 meter hoogte een fantastisch uitzicht. Tijd voor de lunch, een sandwich en een blikje cola. De prijzen zijn niet misselijk, voor de prijs van 1 cola heb je bij onze lokale Appie een sixpack. De afdaling is er een om nooit te vergeten en mag wat mij betreft in mijn voorlopige top 10. Met het passeren van de Madeleine verlaten we ook de Alpen, met pijn in het hart. Het nodigt uit tot een spoedig weerzien. De hoge Alpen toppen verdwijnen langzaam uit het zicht en het landschap verandert. We zijn op weg naar de Jura en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot aan de 30 graden. Man wat is het weer heet. Verderop volgt nog een beklimming van de Col du Frene die een stuk minder hoog is maar wel aardig om te rijden. We stoppen regelmatig om in de schaduw wat verkoeling te zoeken. Tijd om te tanken. Voor Danny ook het moment om nog wat afval te dumpen in een vuilnisbak. En sociaal als hij is raapt hij ook nog een plastic zak met troep op om die vervolgens ook in de vuilnisbak te flikkeren. Dat komt hem bijna duur te staan. Een Fransman roept en schreeuwt wat onverstaanbare zinnen, en wat blijkt, die afvalzak was zijn lunch. Hij vist zijn eten weer uit de bak en eet vrolijk verder, lachen man. We rijden verder, nog een lange weg te gaan. De route wordt saaier en voert door vele dorpjes met vaak hele series nierkillers (drempels) achter elkaar. Vele omleidingen en verkeerslichten bij een hoge temperatuur maken dat het zweet van de rug zo de bilnaad in loopt. Blij als we bijna aan het einde van de route nog een mooi bochtig circuit aantreffen, veelal in de schaduw. Rond half zes arriveren we bij het hotel in Lamoura (Jura). Mooi hotel en voor mij een prachtige kamer met nieuw sanitair. Uitgebreid douchen, biertje pakken en lekker eten. Waarom moeten vakanties toch altijd eindigen ?