Dag 8

Het hotel in Lamoura wordt verlaten en we gaan  op weg naar het volgende hotel in La Bresse, gelegen in de Vogezen. Er volgt eerst een stuk door een bosachtig gebied waar de temperatuur daalt tot rond de 15 graden. Gelukkig heb ik bij vertrek een colletje aangedaan. Vervolgens rijden we lang door allerlei boerendorpjes waar de wegen veelal zijn voorzien van het favoriete Franse strooigoed (split). De lokale boeren zijn zuinig op de voor hen aangelegde wegen en proberen deze vruchtbaar te maken. De zoete geur van verse koeienvlaai trekt mijn neusholte in en ik voel me weer heel dicht bij de natuur. We leggen aan voor de koffie. Een hotel met terras langs het water lijkt ons wel wat. Alles staat open, maar geen mens te zien. We lopen wat rond door eetzaal, bar en keuken (goed dat we er niet eten) en roepen Allo, Allo.  Er komt een dame naar beneden en we bestellen de koffie. Ze spreekt ons toe en met mijn gebrekkig Frans begrijp ik er uit dat als we nog iets willen maar even naar boven moeten komen want ze is de kamers aan het doen. We nemen het risico maar niet en rijden verder. Via de Route Nationale komen we door het provincieplaatsje Pontarlier. Daarna gaan we de mooie D50 op. Ik heb een ontstoken teen en deze is erg pijnlijk in de straksluitende motorlaars. Gelukkig stoppen we voor de lunch en kan ik eindelijk mijn laarzen uittrekken. Twee mannen met een typisch Frans uiterlijk zitten naast ons te eten en gunnen mij een zeer afkeurende blik. Die ene kijkt al niet snel en daadoor duurt deze blik oneindig lang. Soms moet je je aanpassen denk ik dan, maar deze keer niet ik. Een knappe jonge serveerster trekt de aandacht, maar wij hebben tafel 13 en dus pech. Een wat oudere vrouw des huizes bedient ons. De bestelde tagliatelle blijkt later spaghetti te zijn, maar smaakt heerlijk. Tijd om te vertrekken. We verlaten de Jura en rijden de Elzas binnen, een voormalige Mijnstreek,  waaraan je herinnerd wordt door verschillende authentieke mijnwerktuigen langs de kant van de weg. In de verte verrijst een puist in het landschap, de Ballon d'Alsace. Met hoogst illegale snelheden rijden we omhoog. Maar er zijn er altijd die nog meer durven en nog harder kunnen, echt veel harder. Op de top is het even bijkomen en worden de ervaringen uitgewisseld. Er volgt nog 1 colletje voordat we het hotel bereiken, de Col du Brabant. Het voelt als thuiskomen. Dit blijkt echter een teleurstelling, gesmolten asfalt en veel split. Dat lossen wij in ons Brabant toch anders op. Om vier uur bereiken we het hotel en is het koude biertje op het terras heel erg welkom. Alweer een mooie dag en het wachten is op een lekkere maaltijd.