Dag 4

Zo op vakantie vergeet je gewoon welke dag we eigenlijk leven, het blijkt maandag te zijn. Na een stevig ontbijt en wat vertraging, omdat sommigen nog banden moesten pompen die ze gisteren leeg hadden laten lopen voor hun off-road avontuur, was de eerste bestemming Col de Noyer. Een mooie col met een wat lastig begin maar een geweldig mooie weg naar de top. De muurtjes die als vangrail dienen deden met denken aan de Stelvio pas. Eenmaal boven was het tijd voor een koffiestop. Ook tijd om even te knutselen aan camerasteun en de batterijen van de camera weer even bij te laden. Ondertussen stond de zon weer hoog aan de hemel en noteerde ik een temperatuur van 28 graden. De afdaling was een genot, mooie vloeiende bochten. Na enige kilometers redelijk vlak gereden te hebben naderen we de Col de Parquetoute (als ik me niet vergis). Echt een kreng om te rijden. Slecht wegdek, korte onoverzichtelijke bochten en veel split op de weg. Het lijkt in deze regio overigens wel of de split in de aanbieding is bij de lokale bouwmarkt, werkelijk alle bergweggetjes zijn er mee bezaaid. Na de vermoeiende afdaling is het tijd voor een hapje. We stoppen bij een eetgelegenheid waar al een paar reisgenoten aan tafel zaten. We hadden de keuze uit de dagschotel (ravioli) en de dagschotel. We nemen de dagschotel. De ravioli smaakte goed, maar ik moest eerst nog het beeld van de kok die het eten opdiende uit mijn hoofd zien te krijgen, om ervoor te zorgen dat de ravioli ook binnengehouden kon worden. We vertrekken richting Bourg d'Oisans om naar de Alpen d'Huez te gaan en passeren daarbij eerst de Col d'Ornon, een waar bochten paradijs met geweldig goed asfalt. Na enkele kilometers doemt de machtige Alpen d'Huez op. Gelukkig is het niet zo druk op de Col en kunnen we in een goed tempo omhoog. De ruime bochten maken de beklimming tot een waar genot. Aan de top gekomen steken we door naar de Col de Sarenne om de afdaling aan te vangen. Ik was hier twee jaar geleden ook en herinnerde mij de zeer slechte kwaliteit van het wegdek en de zeer scherpe haarspeldbochten, die onder stevige hellingshoeken de weg naar beneden leiden. Het uitzicht bij de afdaling maakt echter alles goed. Je hebt een fantastisch zicht het dal in, dit is een serieus ravijn. Aan de bovenzijde zie je de toppen met sneeuw en delen van de gletsjer. Eenmaal beneden raken we verstrikt in een wegomleiding en het kost wat moeite om de juiste route uit het dal weer te vinden. Nog 1 col te gaan vandaag, de Col de Lautarette. Qua temporijden vindt je nauwelijks een mooiere. Fantastische bochten die zich als een slang aan elkaar geregen door het landschap opvolgen. Ik hoop dat er niet geflitst werd. Het laatste stuk naar het hotel vergt nog wat inspanning en we arriveren zo rond kwart over zes. Een fantastische dag zit er weer op. Nu maar slapen gaan.