Dag 5

De temperatuur is inmiddels gedaald naar meer normale waarden en dat maakt het rijden wat aangenamer. Vandaag staat le Marmotte op het programma en dat betekent een serie cols van achtereenvolgens Col du Galibier, Col de la Croix de Fer, Col du Glandon en als laatste de Alpe d'Huez. De rit begint niet zo lekker, de versnellingsbak hapert. Terugschakelen gaat heel moeizaam en kost veel kracht. Geen fijn idee om hiermee de bergen in te trekken. Na een tankstop en nadat de motor op temperatuur is gekomen gaat het ietsje beter, maar nog steeds niet zoals het hoort. We beginnen aan de beklimming van de Galibier, nu in andere richting. Het idee dat de motor niet 100% in orde is blijft knagen en maakt dat ik niet lekker de berg oprij. Na de nodige slecht aangesneden bochten en een blik in het ravijn naast me, besluit ik om het maar op m'n gemak te doen. Blij als ik boven ben. Na een pauze op de top gaan we de afdaling in. Gelukkig schakelt de bak nu weer als vanouds en voel ik me een stuk beter en dat scheelt behoorlijk in het rijden. Onder aan de voet gekomen gaan we op zoek naar een koffietent. Een wat stuurse dame met een frivole jurk en een gebit ala Rob de Nijs brengt de bestelde capuccino. Deze smaakt er niet minder om. Na nog een bakkie gaan we op weg naar de Col de la Croix de Fer. Wat een prachtige naam, deze heeft iets mysterieus en spannends in zich. Het is een mooie col om te rijden met een lange aanrijroute. En passant passeren we de Col du Glandon die op een steenworp afstand ligt en ongeveer op gelijke hoogte. De afdaling is geweldig. Je ziet van verre een stuwmeer (Lac du Grand Maison) liggen in het dal en je rijdt daar in een ogenschijnlijk nooit meer eindigende reeks bochten naar toe. Er volgt een korte beklimming naar Le Rivier d'Allemont en we dalen weer af naar het meer. Vanaf het meer krijgen we de beklimming naar Vilard de Reculas en komen vervolgens uit op de Alpe d'Huez ter hoogte van bocht 6. Eenmaal boven aangekomen is het tijd voor de lunch. We zien wat donkere wolken verschijnen en besluiten snel te vertrekken. Het is geen fijn idee om in de regen de Col de Sarenne af te moeten. Heel eigenwijs vertrekken we zonder het regenpak aan te trekken, en dat is de goden verzoeken. In korte tijd plenst het hevig en moet alsnog gestopt worden voor het regenpak. De afdaling gaat heel voorzichtig, het ziet er vervaarlijk uit met zo'n nat wegdek. Gelukkig wordt het weer snel droog en kan tijdens een tankstop het regenpak weer uit. Het gaat daarna in een hoog tempo terug naar het hotel. Het is mooi geweest voor vandaag. Veel gezien, lekker gereden en tijd om aan tafel te gaan.